Ζώντας με Αθηροσκλήρωση: Το ταξίδι μου μέσα από τα συμπτώματα, τη θεραπεία και τις αλλαγές στον τρόπο ζωής

Δεν περιμένατε ότι μια ρουτίνα ελέγχου θα αποκαλύψει κάτι σημαντικό, ειδικά όταν αισθάνεστε καλά. Αυτή ήταν η νοοτροπία μου πριν μου πουν για τη συσσώρευση πλάκας στις αρτηρίες μου—αθηροσκλήρωση. Δεν ήταν μόνο σε ένα μέρος; ήταν παντού, συμπεριλαμβανομένης της αορτής και ακόμα και στις εγκεφαλικές αρτηρίες. Ο γιατρός εξήγησε ότι τα συμπτώματα που είχα αγνοήσει—περιστασιακή ζάλη, ήπιος πόνος στο στήθος—ήταν όλα σημάδια κάτι πολύ πιο σοβαρού. Το πιο δύσκολο να κατανοήσω ήταν η ιδέα ότι αυτή η σκληράδα των αρτηριών μου δεν ήταν απλά μια αναστάτωση· ήταν απειλητική για τη ζωή. Θυμάμαι να κάθομαι εκεί, ακούγοντας όρους όπως η ενδοκρανιακή αθηροσκλήρωση και προσπαθώντας να καταλάβω τι σήμαινε αυτό για το μέλλον μου. Η λέξη sounded heavy, τόσο σε νόημα όσο και σε προφορά, και ήξερα ότι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να πάρω στα σοβαρά. Το πρώτο βήμα ήταν να καταλάβω με τι έπρεπε να αντιμετωπίσω. Ο κωδικός ICD-10 για την αθηροσκλήρωση έγινε συχνό σημείο στα ιατρικά μου αρχεία, και άρχισα να ερευνώ τα πάντα από τις αιτίες της εγκεφαλικής αθηροσκλήρωσης μέχρι το αν αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να ανατραπεί. Όσο περισσότερα έμαθα, τόσο συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ήταν κάτι που θα έφευγε μόνο του. Χρειαζόμουν ένα σχέδιο—ένα σχέδιο θεραπείας που θα αντιμετώπιζε τόσο τα συμπτώματα όσο και τις ρίζες των αιτίων. Ένα πράγμα που με εξέπληξε ήταν πόσο ποικίλα θα μπορούσαν να είναι τα συμπτώματα. Για παράδειγμα, έμαθα ότι η αθηροσκλήρωση στα πόδια θα μπορούσε να προκαλέσει πόνο και ενόχληση που πάντα απέδιδα σε υπερπροσπάθεια ή γήρανση. Επίσης, ανακάλυψα ότι η στεφανιαία αθηροσκλήρωση θα μπορούσε να είναι η αιτία πίσω από εκείνες τις περιστασιακές οξείες πόνες στο στήθος μου—πόνους που είχα απορρίψει ως κάτι ασήμαντο. Οι επιλογές θεραπείας ήταν ταυτόχρονα καθησυχαστικές και τρομακτικές. Για την καρωτιδική αθηροσκλήρωση, υπήρχαν φάρμακα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη διαχείριση της κατάστασης, αλλά η ιδέα να είμαι σε φάρμακα για το υπόλοιπο της ζωής μου δεν ήταν ελκυστική. Διάβασα επίσης για χειρουργικές επιλογές, οι οποίες, παρόλο που ήταν αποτελεσματικές, φάνταζαν τρομακτικές. Το ερώτημα αν η αθηροσκλήρωση της αορτής θα μπορούσε να ανατραπεί βάραινε στο μυαλό μου, καθώς ψαχνόμουν στην έρευνα και στις ιστορίες ασθενών. Δεν μπορούσα να αγνοήσω τον αντίκτυπο που είχε αυτό στην ψυχική μου υγεία. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο ανήσυχος γινόμουν. Έβρισκα τον εαυτό μου ξαπλωμένο ξύπνιος τη νύχτα, σκεπτόμενος πώς η σκληρότητα και η σκληρότητα των αρτηριών μου έκλεβαν αργά το μέλλον μου. Αλλά δεν ήθελα να παραλύσω από τον φόβο. Αντίθετα, αποφάσισα να εστιάσω σε όσα μπορούσα να ελέγξω—τον τρόπο ζωής μου. Η διατροφή και η άσκηση έγιναν οι νέες προτεραιότητές μου. Έμαθα ότι ενώ η πλήρης ανατροπή της αθηροσκλήρωσης μπορεί να μην είναι δυνατή, η επιβράδυνση της προόδου της σίγουρα ήταν. Υιοθέτησα μια υγιεινή διατροφή, πλούσια σε φρούτα, λαχανικά και ολόκληρους σπόρους, και άρχισα μια συστηματική ρουτίνα άσκησης. Δεν ήταν εύκολο, αλλά με κάθε μικρή αλλαγή, ένιωθα λίγο πιο σε έλεγχο. Το πιο δύσκολο μέρος ήταν η αβεβαιότητα. Ακόμη και με όλα τα σωστά φάρμακα και τις αλλαγές στον τρόπο ζωής, δεν υπήρχε καμία εγγύηση. Ο γιατρός δεν μπορούσε να υποσχεθεί ότι δεν θα είχα ποτέ εγκεφαλικό ή καρδιακή προσβολή, μόνο ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να μειώσω τον κίνδυνο. Το ερώτημα, “Μπορεί η αθηροσκλήρωση πραγματικά να ανατραπεί;” παρέμενε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι πολύ. Τώρα, ζω μια ζωή πιο συνειδητή από ποτέ. Είμαι ενήμερος για κάθε μπουκιά φαγητού, κάθε βήμα που κάνω, και κάθε έλεγχο που παρακολουθώ. Είναι μια νέα πραγματικότητα, μία που ποτέ δεν περίμενα να αντιμετωπίσω, αλλά είναι δική μου τώρα. Μαθαίνω να ζω με αυτό, να το διαχειρίζομαι, και το πιο σημαντικό, να μην το αφήνω να με καθορίζει.